Ji Ruba’îyên Mewlana - Çend Guldesteyên Bijare 3

Wergera Ji Farisî: Cevdet KARAMAN

 

Ew şahê ku dev bernade ji bendeyên kurmxerab

Sed curumkarên bêedebê wek te nahêle di çola bêserab

Bo vê tu mebêj lutf e, lew di lutfê mislê derya ye ew

Dêwê reş[1] direvî ji me, bes hîç terka me nake ew reb

 

Ji ‘aşiqê bêsebir bêçartir kî heye gelo

Lew ev ‘eşq, derdekî bêderman e dilo

Dermanê ẋemê eşq ne riya û çavtengî ye

Di ‘eşqa heqîqî de wefa û  cefa nîne lo

 

Ev şev, ew şev e ku canê şeva ye

Ev şev, ew şev e ku hacetrewa[2] ye

Ev şev şeva bexş û nî’met û lutfa ye

Ev şev, şeva Xuda ye ku meḥremê sirra ye

 

 

Ew canê ku dostê me bû, îro bîgane bû

‘Eqlê ku tebîb bû, nuho dîn û dîwane bû

Şah gencîneyan di nuxmînin di wêraneyan

Wêraneya me jî ji gencîneyê wêrane bû[3]

 

Însaf dibê ku ‘eşq qenc û pakkar e

Xelela ‘eşqê her ji teb‘ê bedkirdar e[4]

Te navê ‘eşqê li şehweta xwe danîye

Bes ji ‘eşqê ta şehwetê rêyek dûr diyar e

 

Ey Yûsûf! Emana te di xane a peder e

Seḥra û bîrader tev li rex te helak û xeter e

Bi gur re bîbî yar, bes ji ḥesûda dûr bi mîn

Lew gurê ḥesûdîyê ji gurê berrakî beter e

 

Gerçê di zahir û batin de hebit çi xêr û çi şer

Tev ji ḥukmê ḥeq in digel qeza û qeder

Ez her cehdê dikim bes qeder dibêjit

Di nav îşa de hene îş ku ji ḥeddê te der

 

Em ‘aşiqê eşq in, Musluman yeke din

Em morîkê ze‘îf in, Suleyman yeke din

Jê bixwaze rûkî zer cîgerek pare pare

Cîhê bazara ḥerîrfiroşan li cîheke din

 

Di meclîsa aşiqan de heye eḥwalek dîger

Di vê badeya şerabê de heye mestîyek dîger

Ew ‘ilmê ku te ji medresê peyda kir;

Karekî dine bes ‘eşq karekî dîger

 

Ev fesl, fesla biharê nîne tew feslekî din e

Meẋmûrîya her çavekî ji hevgihîneke dine

Her çiqas ku bîlcumle şaxê daran direqisin

Reqsa her gulîkî şaxedar bi sebebekî din e

 

Me, ji bil vî zimanî her heye zimanek dîger

Ji bil cennet û cehennemê me heye mekanek dîger

Azadeê dilan her û her jîndar in bi canekî din

Ew gewherê pakê wan serkanî ji madenek dîger

 

Ey yê ku nig û fikrê xwe girê  dide ho!

Axir te di hereketê de razek dît dilo

Bi ḥereketê qebz vediguhere bi bestî

Ava bîr û coyê ji herikbariyê bi qedrin ho

 

Her derwîşê ku wî xebat li ser şikestina xetayên wî

Tu zen neke ku ew xeyalpereste û li pêy hewayê dimeşî

Ew cîhê ku wan derwêşan çadira xwe lê vegirtiye hew

Ji temmamê kewn û mekanên di ‘aleman pêştir dibî

 

Ew piyê ku bi bal baẋê gulşena ve diçû bi sermestî

Ew destê ku qefş bi qefş guldeste qefş dikir bi destî

Dema ku qefa ecel ji nişka ve devê xwe vekir û girt

Ew dest şikest û ew pê hat birrîn hew ku te dî

 

Ev şev, şeva wê dewleta bê dawî ye

Ev ne şev e, hevgihîna ‘erûsên Xudaî ye

Ew gewreyê letîf, bûye dostê ehlê Tewhîd

Ev şev, xêliya ser rukê bedewên ji qenca ye

 

Ey ê ku dilê min purr dagirtiye jê ji  semen û yasemînan!

Gelo kes heye ku wek min ji dewleta te nesîbdar bî li cîhan

Devberdana ji can û cîhanê muşkîl nîne bes bo min

Muşkîla giran ew e ku dur bimînim ez ji te digel fîraqa giran

 

Ger tu gîhaye weslê, beheşta bi bax tew ev e

Ger ku ji wê ketî hîcrê[5] dojeha bi dax[6] îdî ev e

Eşq e ku ji mêj ve li cîhanê her û her serpûşîde[7] ye

Ev nuxmandî xwe dertînit meydanê, ‘ecêb jî  eve