Wergera ji Farisî: Cewad QEMERÎ
Di mirinê de bo ehlê dîn û dad heye jînek
Bi mirinê ruḥê pak dibîne ḥuzûr û temkînek
Ew mirin lîqa a li gel Xweda ye ne cefa û kîn e
Namerd her roj dimre, ev derdek ‘ecaîbîne
Eger dildar postê min bidirrîne
Nakim fîẋan nabêm ev derd ji wî ne
Me herkes dujmun e, tek dostê me ew
Ji dujminan gazinên dostan ‘eyb û fedî ne
‘Eşq, hat ket nav demara min mislê xwîna can
Min ji min bir û dagirte ji dostên dil û can
Her eczayê wicuda min veguherî û bûye dost
Bo min tek navek ma ji min, baqî ji wî man
Ew dîlbera ku perî diḥesidin ji xweşrûyê di wê
Di seḥerê de hat li dil danî dest bi girî kir wê
Ez girîm û ew gîrî tu ku fecra sibehê rû veda û
Pirsî: Gelo ji van herdûka ‘eşiq kî ye tu dibê
Min ji neyê re got: Gelo te gilî û gazin ji kê ne
Ev nalîn û feryadên bê lêv û ziman bo çi ji te têne
Got: Ez ji şekerlebekî bi birrîn hatime veqetandin
Bê nalîn feryad bo min jîn ne mimkûne li dinê
Ev eşq şah e ku ala wî aşîkar ne peyda ye
Hem kitêba heqq e ku ayetên wê ne xwîya ye
Her ‘eşq ji seyyadê eşqê derba tîrekî dixwe bes
Xwîn vedireşe, xwînê vedixwe birîn ne xwîya ye
Ev mestîya min ji badeya xemra nîne
Ev bade ji bil badeya evînê peyda nîne
Tu hatiye ku badeya min birêjî hay ho
Ez serxweşê wê badeyê me hîç peyda nîne
Bo mezinan dilnizmî ji biçûkîyê nîne
Hem kodekî[1] ji kemalê ye ku şek tê nîne
Ger bav bi zarok re wek zarok bişteẋile jî
‘Aqilemnd dizanit ku ew peder e kodek nîne
Asûde kesê ku kêm û zêde li nik wî nîne
Derbendê dewlemendî û xizanîyê nîne
Ji cîhan û ẋema xelqê cîhanê tim dûr dimîne
Li nik wî zerreyek ji xodbînîyê namîne
Eya dilê sergeşte! Rêyek heye ku ji can dighêje dost
Eya kesê rê winda! Hem aşîkar û hem pînhan e riya dost
Ger ji şeş cîhetna ve rê li te bên girtin ğem nexwe tu
Lew ji nava dilê te rêyek heye ku dighîje canan û dost
Ger te divê ku tu ji van û wan nekî şerm û fedî
‘Eybê kesan di jêrê zemîn de veşêre her çi te dî
Ger tu dibê tê mislê ayîneyê başî û nebaşîyê nîşan dî
Lazim bo te wek ayîneyê ruyek hesinî tim hebî
Digel canê du rojî wilo heval û dostî hey ho
Bê fêde ye li nêk te xeberdana ji mirinê lo
Can talibê menzîlê, menzîl bi xwe mirine
Emma kerê (bedena) te raza di nêv rê de îro
Ger ğem hemî afaqan rapêçe dîsa leme lem
Bêğem e ê ku qewî digre bi evînê di ‘alem
Ka mêzeke li zerreyê ku pê avêt qada evînê
Ew zerre wilo bo ku rapêça her du ‘alem
Ger tu biçî li pêy şehwet û hewayê eya nefs
Xeberê ditim te ku tê destvala biçî eya nefs
Lê ger li dij nefsê dev berdî ji şehwet û hewayê
Tê fêm bikî ku tu bo çi hate dinê û kuda biçî bes
Ez dê bo te peyvên bê lêv û dev bibêjim
Ez dê tiştên ji guhan veşartî ji ter bibêjim
Ji bil guhê te hîç kesek nabhîse peyvên min
Her çend ku ezê wan di nav xelkê de bêjim
Ji bil şeraba beqayê nînit meya evînê
Candayîne her delîlê canpeydaya ji evînê
Min got ger te binasim bila bimrim di gavê de
Got ku hevnasê min hîç mirinê nabînê
Derwêşîya digel ‘eşqê sultanî ye
Ğema digel eşqê gencînyek pînhanî ye
Min bi destê xwe wêran kir xane a dil
Lew dizanim ku gencîne di wêranî ye
Rê heye ku ji zimanê me diherike dil
Sirrên can û cîhanê di wê de ne mil bi mil
Hetta girtî bit dev vekirîyê ew rê tim
Ger vebit ziman ew rê di cî de diqefil
Ew nûra mubîna ku li ser enîya me tîroj vedaye
Ew nûra ku di dilê huşyar û agah da ye[2]
Ev cumleya nûr belkî nûra hemî nûra ye
Ew jî nûra Muḥemmed e ku resûlê Xuda ye
Şîroveyên ku tên nivîsandin ne nerîn û fikrên me ne û bi tu awayî me temsîl nakin. Berpirsiyarê şîroveyan kesên ku şîroveyê dike ye.